Elektrody metaliczne, jak i elektrody transparentne odpowiadają za przepływ prądu z ogniwa fotowoltaicznego do obwodu, mają więc istotny wpływ na jego parametry elektryczne. Ze względu na geometrię i architekturę rozróżniamy elektrody w postaci cienkich ścieżek poziomych (busbarowe¹), w postaci cienkich drucików przewodzących (ang. smart wire²) oraz elektrody wyprowadzone z tyłu ogniwa (HIT³).

Aby zapewnić przekazanie ładunku wytworzonego przez ogniwo do obwodu zewnętrznego, ważny jest jak najmniejszy opór pomiędzy materiałem półprzewodnikowym stanowiącym warstwę aktywną ogniwa i metaliczną elektrodą. Wspomniany opór pomiędzy półprzewodnikiem i metalem może mieć charakter linowy lub nielinowy. Występowanie przewodnictwa linowego (omowego) lub nielinowego (Schottky'ego) jest uwarunkowane parametrami użytych materiałów. Kontakt nie powinien wpływać na charakterystykę prądowo-napięciową ogniwa [1]. W praktyce na rezystancję ogniwa wpływa długość drogi jaką musi pokonać ładunek elektryczny w płytce, istotnym parametrem materiałów elektrodowych jest praca wyjścia elektronu z metalu ( Rys. 1 na podstawie [2]). Drugim parametrem wpływającym na rodzaj przewodnictwa jest poziom Fermiego półprzewodnika.

Najczęściej stosowanym materiałem na elektrody jest srebro, jednak wdrażane są również inne materiały, min. aluminium czy też miedź. W ogniwach typu CIGS stosowane są molibden i aluminium [3], [4].

Metodą najczęściej używaną do nakładania kontaktów jest sitodruk. W celu zachowania dużej powierzchni otwartej sita oraz wykonania precyzyjnych wzorów stosowane są siatki o coraz cienkich drutach ze stali nierdzewnej. Zaletami sitodruku jest duża przepustowość procesu oraz szeroki dostęp do materiałów. Są rozwijane również technologie cienkowarstwowe (np. metoda „drukowania” warstwy zarodkowej, ang. aerosol jetting).